استاندارد های اروپایی در نامگذاری آلیاژهای مس
این سیستم که به تازگی (حدود ۲۰۰۲ ) آپدیت شده است، مخلوطی از کد و حرف است که جزییات آن در استاندارد EN 1173 موجود است. در این سیستم از علامت اختصاری شیمیایی استاندارد برای آدرس دهی به هر عنصر استفاده می شود. برای مس خالص، به شکل ۱نگاه کنید:
اما، برای نامگذاری آلیاژ های مس، ابتدا از حروف اختصاری مس (سی یو) استفاده شده و پس از آن از حروف اختصاری نشاندهنده عنصر آلیاژساز (به ترتیب حضور) استفاده می شود.
پس از این حروف، عددی درج می شود که بیانگر درصد وزنی حضور آن عنصر آلیاژساز در ترکیب آلیاژ مربوطه است. گاهی پس از این کد، از یک خط تیره بمنظور جداسازی کد معرف مشخصه کیفی یا خواص مکانیکی ویژه آن آلیاژ ذکر می شود. به شکل ۲نگاه کنید
استاندارد های اروپایی دارای شماره مواد نیز هستند که کمی شبیه به سیستم کد گذاری امریکایی است. شرح این سیستم در استاندارد EN 1412 موجود است.
در این سیستم از دو حرف سی (نشانه مس) و دابلیو (نشانه کار شده بودن آلیاژ،) یا سی (نشانه ریختگی بودن آلیاژ،) یا دیگر حروف استفاده شده و سه عدد (ارقام ترتیبی) پس از آن آورده می شود.
پس از این ساختار حرف – رقم، از یک حرف انگلیسی استفاده می شود که برای آدرس دهی به نوع یا گروه آلیاژی مس کاربرد دارد (شکل ۴را ببینید):
مثالی از مقایسه کد حروفی-رقومی معرفی شده با این شماره مواد در شکل ۳نشان داده شده است:
